Wat heb je nodig om van een ‘heerlijke ochtend’ te kunnen spreken? Ten eerste: een losjes tegen de blauwe hemel gespreid pakketje wolken. Niet teveel, licht opgeschud en stralend wit. Verder een goed uitzicht, met wat fris groen hier en daar. Een paar bomen of struiken die ontspannen hun ochtendgymnastiek doen: zacht geritsel van takken en blad. Eventueel een paar wandelende of fietsende mensen – maar niet te dichtbij.
Dat lijkt toch niet veel gevraagd. Een paard in de wei is echt niet nodig. En het passeren van een bestelauto met het opschrift KETELAAR VETVERWERKING hoeft het effect niet per se te bederven. Maar het moet natuurlijk niet te gek worden: voor je het weet staat er een ronkende betonmolen onder je balkon en zijn ze bezig om met pneumatische hamers het wegdek open te breken. Dan wordt het tijd om resoluut in te grijpen.
Maar de verdediging van een heerlijke ochtend tegen dit soort inbreuken is geen sinecure. Wie niet over stalen zenuwen beschikt kan er beter niet aan beginnen. De tactiek is weliswaar eenvoudig, maar vergt een geweldige geestkracht. Je moet alle storende factoren absorberen, en wel zo volledig dat er niets van overblijft. Het gaat erom te demonstreren dat jij een incasseringsvermogen hebt dat vele malen groter is dan het lawaai- of ergernisproducerende vermogen dat de heerlijke ochtend bedreigt.
Je installeert je dus uitdagend op je balkonnetje, breeduit glimlachend. Ontspan je volledig en zet alle zintuigen wagenwijd open. Dan begin je in een kalm tempo adem te halen: diep inademen – even vasthouden – en langzaam uitademen. En opnieuw. Zonder haast. Met elke ademhaling zuig je ook alle storende geluiden en indrukken in je op, en blaas je ze rustig weer uit. Zo ontstaat er een eb-en-vloedbeweging waarin alles om je heen wordt meegezogen. Naar binnen – en weer naar buiten – naar binnen – en weer naar buiten.
Nu komt het erop aan, deze beweging te versterken: diep inademen, zodat al het geronk, gebulder en geknetter naar binnen stroomt, en dan weer rustig uit laten stromen.
Even wachten, en dan opnieuw… en nog eens…
Het begin is het moeilijkst. Het zal lijken of er een ware oorlog wordt ontketend om je van je balkonnetje weg te blazen, maar jij weet beter: jijzelf bent het centrum van de vernietigende kracht die nu in beweging gezet is. Inademen, uitademen, en de zuigkracht van de beweging versterken – dat is alles.
Na een tijdje zul je merken dat deze getijdenbeweging zo sterk wordt dat ze alles in haar omgeving meezuigt in één machtig kolkende stroom: alle storende factoren, onverdraaglijke geluiden, schelle kleuren, brokken asfalt, deprimerende opschriften, ze worden vergruizeld en verliezen hun kracht.
Maar het is van belang niet te snel op te geven. Niet bij het eerste teken van verminderende weerstand ophouden – dat zou een fatale vergissing zijn! Doorgaan dus met deze meedogenloze ademhalingsoefening tot je in de machtige in- en uitgaande stroming niets anders meer voelt dan de volmaakt gestroomlijnde kracht van je eigen, onoverwinnelijke absorptievermogen: het rijzen en dalen van je onverstoorbare borstkas waarin al deze futiele pogingen om je humeur te bederven ten slotte onherroepelijk verpulverd worden en oplossen als een schepje suiker in de thee.
Zo verdedig je een heerlijke ochtend. Ik geef toe dat het enige oefening vergt, en misschien zal het de eerste keer niet meteen lukken. Maar wat geeft dat? Er zijn nog zoveel heerlijke ochtenden te redden!
